Τα μικρά παιδιά μένουν άφωνα όταν βλέπουν τους γονείς ή τους παππούδες τους σε παλιές φωτογραφίες , τότε που ήταν ακόμη νέοι.. Δεν μπορεί να συλλάβει το μυαλό τους ότι αυτοί οι άνθρωποι ήταν κάποτε μικροί. Τα παιδιά όμως είναι παιδιά και είναι θεμιτό να κάνουν λάθος..
Ένα αντίστοιχο λάθος κάνουν συχνά και οι μεγάλοι στη θέα των αστέγων. Τους βλέπουν λες και βγήκαν από την κοιλιά της μάνας τους με το χέρι απλωμένο να ζητά ελεημοσύνη. Κι όμως.. Καθένας από αυτούς είναι μοναδικός και κουβαλά τη δική του προσωπική ιστορία .
«Τι ωραίο πράγμα να γυρνάς στην ήσυχη γωνιά σου..!
Όλοι φωνάζουν τρέχουν και μαλώνουν και ανάθεμά με αν ξέρουν το γιατί.. Ένας δε χαμογελάει.. Λες και τους κλέψανε το γέλιο.. Μόνο τα μικρά παιδιά γελάνε και εκείνα τα μαλώνουνε γιατί τους χαλάνε τη θλίψη τους..»
«Είναι ιερό πράμα το φαί ρε.. Κοινωνικό.. Στο φαί ο άνθρωπος θέλει τάξη .. Τάξη και παρέα.. Να το φιλοσοφήσει το θέμα.. Να απορήσει με τον εαυτό του πώς σκέφτηκε τόσο σπουδαία πράματα.. Να παινευτεί ρε.. Άμα ρευτεί κι από πάνω…! Ακούς ρε αρκούδα ή τα λέω στον αέρα;»
«Κοίτα…έφερα και κερί.. Να έχει ατμόσφαιρα.. ! Ρομαντισμός..! Χάθηκε ο ρομαντισμός στις μέρες μας ..! Γεμίσαμε τη ζωή μας με ακριβά τίποτα.. Εγώ ένα ξέρω.. τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή είναι τσάπα..!
Ο αέρας , ο ήλιος .. Άντε και ένα κερί..»
