Συζητούσα τις πολιτικές εξελίξεις μ΄ έναν φίλο μου ποντιακής καταγωγής, ο οποίος σε κάποια στιγμή είπε «άστα Στράτο, όσους συμπεριφέρονται έτσι εμείς τους ονομάζουμε σεργιανετζήδες» εννοώντας τους Κυβερνώντες. Φυσικά, του ζήτησα να μου εξηγήσει και απάντησε ότι έτσι ονομάζουν οι πόντιοι, όσους αντί να δουλεύουν κάνουν βόλτες, πίνουν καφέδες και συζητούν χωρίς αποτέλεσμα.
Έμεινα έκπληκτος από το πόσο γλαφυρά η συγκεκριμένη φράση καθρεφτίζει, κυριολεκτικά, τον τρόπο με τον οποίο ενεργούν τα περισσότερα Κυβερνητικά στελέχη με προεξάρχοντα του σεργιανιού τον Υπουργό Οικονομικών.
Δεν αναφέρομαι προφανώς μόνο στη διαπραγμάτευση, αλλά σε όλη τη λειτουργία της κυβέρνησης κυρίως στα παραγωγικά Υπουργεία, διότι στα μη παραγωγικά σιγά – σιγά εφαρμόζουν το πρόγραμμά τους, ξηλώνοντας όλες τις μεταρρυθμίσεις των προηγούμενων χρόνων (πανεπιστημιακό άσυλο, αιώνιοι φοιτητές, καταλήψεις δημόσιων χώρων, αποσυμφόρηση φυλακών, εκλεγμένοι διευθυντές μέσης εκπαίδευσης κλπ)
Συζητήσεις, συνεντεύξεις, επαναδιαπραγματεύσεις, σύσταση επιτροπών, διαβουλεύσεις με τις κοινωνικές ομάδες, κοινοβουλευτική ομάδα, πολιτική επιτροπή και ξανά τα ίδια από την αρχή.
Είναι βέβαια παροιμιώδης η τάση της αριστεράς να διαβουλεύεται και να μην Κυβερνά, ακόμη και κάτω από κρίσιμες συνθήκες. Ο παράγων χρόνος δεν παίζει κανένα ρόλο. Η γρήγορη προσέγγιση του πυρήνα των προβλημάτων και η άμεση και μετρημένη απόφαση συγκρούεται με την ακατάπαυστη διαδικασία συνεννόησης, με επίφαση τον δημοκρατικό διάλογο. Την ανάγκη να επιλέγεις την κατά τη γνώμη σου και πάντα σύμφωνα με τα δεδομένα, προσφορότερη λύση μεταξύ πολλών επιλογών αντιστρατεύεται ο λαϊκισμός και η ιδεοληψία.
Λογικό είναι λοιπόν, ασχέτως από τα αποτελέσματα της διαπραγμάτευσης, να πιστεύω ότι με την λογική του “σεργιανιού”, η σημερινή κυβέρνηση δύσκολα μπορεί να παράξει έργο.
