π.χ σε πολιτικές ενθάρρυνσης των επενδύσεων, σε μείωση της φορολογίας και των επιτοκίων, σε μείωση του πληθωρισμού, σε εξορθολογισμό των δημοσίων δαπανών, σε εφαρμογή πολιτικών που θα διασφαλίσουν τη διαφανή και βέλτιστη λειτουργία της δημόσιας διοίκησης και σε εξυγίανση επιχειρήσεων του δημοσίου τομέα (ΔΕΚΟ), για να μπορούν να σταθούν επάξια στον ελεύθερο ανταγωνισμό αλλά κυρίως να σταματήσουν να στερούν οικονομικούς πόρους από άλλους βασικούς τομείς του κράτους (υγεία, παιδεία, εθνική άμυνα, ασφάλεια κ.α).
Την εφαρμογή ή μη καθώς και τη σειρά προτεραιότητας αυτών των ενεργειών καθορίζει συνήθως το ιδεολογικό υπόβαθρο του κόμματος που ασκεί τη διακυβέρνηση της χώρας με τη συμφωνία και συνεργασία των κοινωνικών εταίρων. Αυτό τουλάχιστον συμβαίνει σε κράτη στα οποία δεν ασκεί εποπτεία και έλεγχο η τρόικα.
Στην περίπτωση της χώρας μας οι δημόσιες δαπάνες στο μεγαλύτερο μέρος τους είναι ανελαστικές, η φορολογία είναι υψηλή και ο έλεγχος των τιμών τις περισσότερες φορές είναι αναποτελεσματικός. Αυτό σε συνδυασμό με την πελατειακή, ανάλγητη, γραφειοκρατική και αναχρονιστική δημόσια διοίκηση η οποία συγκρούεται ευθέως με την όποια μεταρρυθμιστική προσπάθεια γίνεται για να τον εκσυγχρονισμό της, καθιστούν την όποια αλλαγή του οικονομικού και αναπτυξιακού μοντέλου της χώρας μας μια εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση η οποία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως εξίσωση με πολλούς αγνώστους.
Αντιλαμβανόμαστε εύκολα ότι δημιουργείται ένα εκρηκτικό μείγμα που θα έχει ως συνέπεια την παρατεταμένη ύφεση, εξαιτίας του μειωμένου επενδυτικού ενδιαφέροντος, ως απόρροια της μειωμένης αγοραστικής δύναμης των καταναλωτών, την αύξηση της ανεργίας, τη μείωση της παραγωγικής διαδικασίας, τη μείωση του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών και τελικά την ενδεχόμενη αδυναμία της χώρας μας να αποπληρώσει το υπέρογκο δημόσιο χρέος.
Πολλές λύσεις έχουν προταθεί από διακεκριμένους οικονομολόγους, πολιτικούς και ανθρώπους των χρηματαγορών. Κάποιες από αυτές είναι ρεαλιστικές, αλλά ανέφικτες (δεδομένου της συγκυρίας), άλλες είναι εφικτές, αλλά θίγουν τα εθνικά μας συμφέροντα και κάποιες βέβαια είναι ρεαλιστικές, εφικτές, δεν θίγουν τα εθνικά, αλλά τα προσωπικά και ιδιοτελή συμφέροντά μας. Ο καθένας από εμάς, αλλά και όλοι μαζί ως κοινωνία ενεργών πολιτών, πρέπει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας για την κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει, να προτάξουμε το συλλογικό έναντι του ατομικού συμφέροντος και να αποφασίσουμε ποιες είναι οι ενδεικνυόμενες λύσεις, προκειμένου να αντιμετωπίσουμε την κρίση αξιών, την κρίση του πολιτικού και οικονομικού συστήματος και επιτέλους να εφαρμόσουμε τολμηρές, καινοτόμες και δημιουργικές πολιτικές που θα μας βοηθήσουν να ξεπεράσουμε το σκόπελο της οικονομικής ύφεσης. Έτσι θα δημιουργηθούν νέες συνθήκες επανασχεδιασμού του αναπτυξιακού μοντέλου της χώρας μας, που σε συνδυασμό με την ύπαρξη ενός σταθερού και δίκαιου φορολογικού συστήματος και ταυτόχρονα με τη μεταρρύθμιση της δημόσιας διοίκησης θα επιτευχθεί ο στόχος της ανάπτυξης και προόδου, ώστε να μπορούμε να αισιοδοξούμε για ένα καλύτερο παρόν και μέλλον.
