Το σχετικό ερευνητικό πρόγραμμα ονομάζεται Lingodroid και επικεφαλής είναι η δρ Ρουθ Σουλτς του πανεπιστημίου του Κουίνσλαντ της Αυστραλίας, σύμφωνα με το BBC. Τα ρομπότ είναι σε θέση να δημιουργούν τυχαίους ήχους για τα μέρη που επισκέπτονται και, στη συνέχεια, «μοιράζονται» αυτές τις λέξεις με άλλα ρομπότ. Μάλιστα παίζουν δικά τους παιχνίδια για να βρουν ποιος ήχος αντιστοιχεί σε ποια τοποθεσία!
Με τον τρόπο αυτό δημιουργείται ένα ενιαίο «λεξικό» για ρομπότ, το οποίο τα βοηθά να εντοπίζουν μέρη, όπου άλλα ρομπότ θέλουν να τα στείλουν. Τα ρομπότ διευκολύνονται να «γεννήσουν» τις δικές τους λέξεις-ήχους, επειδή οι ερευνητές κρίνουν ότι οι ανθρώπινες γλώσσες είναι υπερβολικά «φορτωμένες» με πληροφορίες, με συνέπεια τα ρομπότ να δυσκολεύονται να τις κατανοήσουν.
Από την άλλη, σύμφωνα με την Σουλτς, τα ρομπότ φαίνεται να καταλαβαίνουν πολύ καλύτερα το νόημα των «λέξεων» που τα ίδια έχουν εφεύρει, ανεξάρτητα από τους ανθρώπους.
Οι ερευνητές του προγράμματος Lingodroid έκαναν πετυχημένα πειράματα με ρομπότ εφοδιασμένα με ροδάκια, κάμερα, λέιζερ και σόναρ (ώστε να χαρτογραφούν το περιβάλλον γύρω τους και να πλοηγούνται σε αυτό), καθώς επίσης μικρόφωνο και ηχεία για να επικοινωνούν μεταξύ τους. Όταν τα ρομπότ φτάνουν σε ένα μέρος που ακόμα δεν έχει (ρομποτικό) όνομα, το «βαφτίζουν» με ένα τυχαίο συνδυασμό συλλαβών (ήχων). Καθώς τα ρομπότ επικοινωνούν μεταξύ τους, σιγά-σιγά φτάνουν σε μια συναίνεση για το ποια λέξη θα πρέπει να αντιπροσωπεύει κάθε μέρος, δημιουργώντας ένα κοινό «λεξικό» (με ονόματα-ήχους του τύπου «κούζο», «φλέξο», «τζάρο» κ.α.).
Με τον τρόπο αυτό, τα ρομπότ μαθαίνουν να αναφέρονται ακόμα και σε μέρη που δεν έχουν πάει ποτέ, απλώς επειδή διαθέτουν μια (ρομποτική) λέξη για αυτό το μέρος.
ΑΠΕ-ΜΠΕ
