Σύμφωνα με το σχέδιο, ο οφειλέτης θα καταβάλει το 40% των φόρων και των προσαυξήσεων και θα περαιώνει την υπόθεσή του. Πρόκειται για ένα νέο είδος φορολογικής «περαίωσης» για περιπτώσεις στις οποίες έχει γίνει έλεγχος αλλά αμφισβητείται το αποτέλεσμά του από τους φορολογούμενους.
Οι πληροφορίες πάντως θα πρέπει να συμπληρώσουμε πως ακόμα είναι διφορούμενες. Συγκεκριμένα από τα δημοσιεύματα του έντυπου και του ηλεκτρονικού τύπου δεν προκύπτει αν η μείωση αφορά επιβληθέντες φόρους ή μόνο προσαυξήσεις.
Σήμερα, σύμφωνα με τον προϊσχύσαντα Κώδικα Φορολογικής Διαδικασίας Ν. 2523/1997, οι προσαυξήσεις των φόρων φθάνουν το 120% της κυρίας οφειλής. Μετά την εφαρμογή του νέου Κ.Φ.Δ. Ν. 4174/2013, από 1/1/2014, έχουν πάψει να επιβάλλονται προσαυξήσεις επί των προσδιορισθέντων φόρων, αλλά μηνιαίοι τόκοι, που σήμερα ανέρχονται σε ποσοστό 0,73% επί του κυρίου φόρου. Να σημειώσουμε ότι με βάση τον Ν. 4174/2013 περί Κ.Φ.Δ., δεν προβλέπεται μείωση του ποσού των τόκων και συνεπώς διοικητικός συμβιβασμός επ’ αυτών.
Η δημιουργία της Διεύθυνσης Επίλυσης Διαφορών με τον Ν. 4174/2013, η οποία θεωρητικά δημιουργήθηκε με σκοπό να αποφορτίσει τα Διοικητικά Δικαστήρια από τον όγκο των υποθέσεων, απέτυχε από κάθε άποψη.
Κατ’ αρχής δημιουργήθηκε μόνο μία Διεύθυνση (Επιτροπή κατά το χρόνο ίδρυσής της) στη Αθήνα (σήμερα υφίσταται και στη Θεσσαλονίκη), με συνέπεια το σύνολο των υποθέσεων φορολογουμένων που ήθελαν να τις θέσουν υπό δικαστική διοικητική κρίση, να έπρεπε πρώτα να περάσουν από αυτήν, αφού η κατευθείαν προσφυγή στα Διοικητικά Δικαστήρια δεν είναι αποδεκτή ακόμα και σήμερα. Να σημειώσουμε ότι η Ένωση Διοικητικών Δικαστών, εξέφρασε πολλές φορές τις διαφωνίες της με την υφιστάμενη κατάσταση και ειδικά την μη δυνατότητα του φορολογούμενου να προσφύγει απευθείας στον φυσικό του δικαστή.
Περαιτέρω, το χρονικό διάστημα μέσα στο οποίο ήταν υποχρεωμένη να αποφασίσει η Διεύθυνση ήταν ασφυκτικό (δύο μήνες στην αρχή, τρεις μεταγενέστερα και τέσσερις σήμερα). Φυσικά, όταν στα Διοικητικά Δικαστήρια έχουν συσσωρευθεί υποθέσεις για τις οποίες δεν έχει ορισθεί δικάσιμος για μία και πλέον πενταετία, γίνεται κατανοητό ότι διαστήματα ολίγων μηνών για μια και μόνο Επιτροπή – Διεύθυνση ήταν αν μη τι άλλο ουτοπικά.
Με τα δεδομένα αυτά, το συντριπτικό πλήθος των υποθέσεων απορριπτόταν σιωπηρά με την έννοια ότι δεν εισαγόταν καθόλου προς συζήτηση στην Διεύθυνση Επίλυσης Διαφορών, κάτι που θεωρούμε εξόχως αντισυνταγματικό. Από την άλλη μεριά, η φορολογική αρχή απαιτεί, είτε το 50% του συνολικά βεβαιωθέντος ποσού να καταβληθεί εφάπαξ ώστε να ανασταλεί η καταβολή του υπόλοιπου 50%, είτε βεβαιώνεται όλο το ποσό που γίνεται απαιτητό στο ελάχιστο χρονικό διάστημα που απαιτεί ο νόμος.
Με τη νέα νομοθετική πρωτοβουλία που λέγεται ότι θα έρθει προς ψήφιση, ο ενδιαφερόμενος θα μπορεί να έρχεται σε συμβιβασμό καταβάλλοντας το 40% των φόρων και των προσαυξήσεων ή κατ’ άλλους, μόνο των προσαυξήσεων.
Πράγματι, εάν η νομοθετική ρύθμιση συμπεριλάβει και τους οφειλόμενους φόρους, τότε αποτελεί ισχυρό κίνητρο σε κάποιον ο οποίος έχει προσφύγει για να συμβιβασθεί. Αν όμως αφορά μόνο τις προσαυξήσεις, το μέτρο θα έχει κατά την άποψή μας παταγώδη αποτυχία, επειδή ο φορολογούμενος θα περιμένει την κρίση των Διοικητικών Δικαστηρίων που μάλλον θα είναι ευμενέστερη από αυτή της φορολογικής αρχής, συνεπώς δεν έχει να κερδίσει τίποτα.
Από την άλλη θα πρέπει να ρυθμιστεί το θέμα των ποινικών κυρώσεων οι οποίες θα πρέπει αυτόματα να αίρονται, αλλά και των υποθέσεων που βρίσκονται σε προχωρημένο στάδιο ελέγχου (π.χ. έχει κοινοποιηθεί σημείωμα άρθρου 28 του Ν. 4174/2013 και σε ένα εικοσαήμερο θα συνταχθεί η έκθεση ελέγχου και θα εκδοθούν οι οριστικές πράξεις προσδιορισμού του εισοδήματος).
Γενικά για να μπορέσει το Δημόσιο να συλλέξει πραγματικά χρήματα και όχι απαιτήσεις, θα πρέπει να προβεί σε γενναία μείωση των εξωπραγματικών προσαυξήσεων, δεδομένου ότι αυτή τη στιγμή στην Διεύθυνση Επίλυσης Διαφορών και στα Διοικητικά Δικαστήρια, εκκρεμούν υποθέσεις καταλογισμού ποσών και προσαυξήσεων ύψους 7 δις. ευρώ, ποσό που θεωρούμε τελείως ουτοπικό να εισπραχθεί έστω και σε ένα μικρό ποσοστό, εκτός αν η πολιτεία αποφασίσει να παρέμβει δραματικά.
Οι θεωρίες περί νομοταγών φορολογουμένων που κατέβαλαν το σύνολο των φόρων, αφενός μεν είναι θεωρίες δεδομένου ότι και σε αυτούς που καταλογίζονται ποσά μέχρι εκείνη τη στιγμή ανήκαν σε αυτή την ομάδα, αφετέρου δε, με θεωρίες δεν σώθηκε ποτέ κανείς, οι δε υποχρεώσεις της χώρας απαιτούν ζεστό χρήμα και χρειάζονται «ηρωικές» τομές για να εξευρεθεί.
ΠΗΓΗ: http://www.e-forologia.gr/cms/viewContents.aspx?id=186669&utm_source=daily_newsletter
