–Στο τέλος της χρονιάς συνήθως τραβάμε μια γραμμή και κάνουμε τη σούμα. Λοιπόν, τί πρόσθεσες, τί αφαίρεσες, τί πολλαπλασίασες και τί διαίρεσες το 2014;
Αρχικά δεν είμαι καλός στα μαθηματικά! Είμαι καλός στα αρχαία; Τυγχάνω- ετύγχανον τεύξομαι- έτυχον- τετύχηκα ετετύχην …! Πρόσθεσα όμορφες εμπειρίες, καινούργιες συνεργασίες και αισθάνομαι πολύ τυχερός, γιατί μου συμβαίνουν ακόμη πράγματα στο χώρο παρ’ όλη την κρίση και τη δυσκολία που υπάρχει. Να, τώρα στη Θεσσαλονίκη παίζεται στο Μέγαρο το «θα περάσει κι αυτό». Έκανα μια υπέροχη συνεργασία στο μέγαρο της Αθήνας με το Αρσάκειο και 140 παιδιά χορωδία, με Βαλτινό και Μουζουράκη, σ’ ένα έργο που γράφτηκε ειδικά για την παράσταση από τον Ε. Τριβιζά το «12 παρά 12» και έχει τεράστια επιτυχία. Να, μια πρόσθεση που έγινε πολύ γρήγορα και μας αντάμειψε με το όμορφο αποτέλεσμα. Αφαίρεσα ανθρώπους που μου δημιουργούν μαυρίλα. Δεν θέλω μαυρίλα. Θέλω να βλέπω ανθρώπους αισιόδοξους γιατί κι εγώ είμαι φύσει αισιόδοξος. Θέλω να βλέπω στα δύσκολα το ποτήρι μισογεμάτο.
–Αφαίρεση, όμως, σημαίνει κλείνω και την πόρτα. Το κάνεις;
Αν πρέπει θα την κλείσω, ναι. Γιατί είμαι αυστηρός και με τον ίδιο μου τον εαυτό. Κλείνω πόρτες και παράθυρα συναισθηματικά στο ίδιο μου τον εαυτό, οπότε και με τους άλλους γίνομαι αυστηρός. Τώρα τί πολλαπλασίασα; Την εμπειρία μου! Όσο για τη διαίρεση, εκεί δεν τα καταφέρνω…
–Θα σου πω κάποιες χρονολογίες. Θα μου πεις αν σου θυμίζουν κάτι; 1987.
Τότε ξεκινούσε η φοίτησή μου. Ήμουν στην κρατική σχολή και ήμουν τυχερός πάλι, γιατί είμαι τυχερός γενικά, που συμμετείχα στους «Όρνιθες» του Αριστοφάνη σε μια παράσταση μετά το θάνατο του Κουν. Είχα την τύχη και την τιμή να είμαι στην παράσταση με τη Ζουζού Νικολούδη που ήταν και δασκάλα μου και έκανε εκείνες τις απίθανες χορογραφίες.
–1991
Το ’91 είναι ορόσημο, γιατί ήταν η πρώτη μου χορογραφική δουλειά. Ο Γιώργος Κιμούλης ανέβαζε, σκηνοθετούσε την πρώτη του επιθεώρηση και για μένα ήταν η πρώτη χορογραφία.
–1996
Ε! η σχολή μου φυσικά! Ξεκίνησα ένα όνειρό μου, που το είχα στο μυαλό μου από μαθητής ακόμα. Είναι όμορφο πράγμα να μπορείς να μεταδώσεις αυτό που έχεις, να μη το κρατάς για τον εαυτό σου. Έτσι άνοιξα τη δική μου σχολή, που ανήκει στην αγγλική ακαδημία και φοιτούν νέοι που προχωρούν στο χορό και εγώ, όσο μπορώ, βοηθώ στο να αναπτυχτεί αυτή η τέχνη.
–Στο μεταξύ τα βραβεία έρχονται το ένα μετά το άλλο με επιτυχημένες παραστάσεις στο θέατρο. Τώρα να συνεχίσω με την επιτυχία στη Εurovision; Νομίζω πλέον το όνομά σου γίνεται πραγματικά «number one” τόσο στο χώρο σου, όσο και στο ευρύ κοινό.
Ναι, κάποια στιγμή άρχισαν και τα βραβεία, πρώτα θεατρικά βραβεία για την παράσταση των Ρέπα, Παπαθανασίου «για ποια Ελένη» και με το Εθνικό Θέατρο, στην Επίδαυρο «Λυσιστράτη» με Κονιόρδου και τον Κώστα Τσιάνο σκηνοθέτη, που είναι αδελφός και δάσκαλος και πατέρας τα πάντα για μένα.
–Αν όλες οι δραστηριότητες σου στον καλλιτεχνικό χώρο, θέατρο, συναυλίες, κινηματόγραφος, τηλεόραση, video clips, show τηλεοπτικά και σκηνής , η σχολή χορού, η ιδιότητά σου ως δάσκαλος και με ο,τι άλλο καταπιάνεσαι, ήταν μπαλαρίνες σε ποια θα έκλεινες το μάτι;
Πάνω από όλα βάζω το δάσκαλο. Για 14 χρόνια διδάσκω στο Εθνικό Θέατρο και αυτό με αναζωογονεί. Έρχομαι σε επαφή με νέους ανθρώπους που κάνουν διαφορετικές προτάσεις, τους δίνεις τα μέσα, τις γνώσεις σου και σου παρουσιάζουν τα πράγματα τελείως διαφορετικά κι αυτό ανοίγει σε σένα τον ίδιο τους ορίζοντες, γιατί σκέφτεσαι, τα πράγματα όπως τα ξέρεις εσύ, ένας νέος άνθρωπος τα αντιμετωπίζει εντελώς διαφορετικά και είναι και σωστά! Είναι πολύ σημαντικό! Η διδασκαλία, λοιπόν, είναι μια κορυφαία χορεύτρια. Είναι η πρίμα μπαλαρίνα μου! Η δεύτερη είναι το θέατρο, δεν το αλλάζω με τίποτα! Δεν είναι μια τέχνη μοναχική, είναι ομαδική και η επιτυχία έρχεται από την ομάδα και πιστεύω πολύ στην ομάδα και τη συνεργασία. Κι αυτή είναι η εμπειρία που μένει και αυτά που θυμάσαι από την καλλιτεχνική σου ζωή.
–Ένα σχόλιο για την ελληνική biz; Κάτι που σε εξιτάρει, κάτι που σε εκνευρίζει;
Υπήρξα και άμα θέλω υπάρχω στη showbiz. Ποτέ όμως δε με κατέκτησε, το έβλεπα πάντα σαν κάποια δουλειά. Βλέπει ο κόσμος κάποιον στην τηλεόραση, μια συνέντευξη, τα φώτα στραμμένα πάνω σου, αλλά αυτό εμένα ποτέ δεν με άγγιζε. Η ουσία των πραγμάτων είναι αλλού. Αυτό που με «εκνευρίζει» ή καλύτερα μου είναι και λίγο αδιάφορο, είναι το ότι για δευτερόλεπτα μπορεί να συμβαίνουν πράγματα στη showbiz που δεν είναι τόσο ουσιαστικά και σπαταλιέται χρόνος και σοβαρά πράγματα την άλλη στη στιγμή ξεχνιούνται. Το θέμα πρέπει να είναι το έργο σου και πόσο focus κάνεις στη διάρκεια του και στην πορεία σου μέσα από αυτό.
–Τι ξυπνάνε μέσα σου, από τα παιδικά χρόνια, τα Χριστούγεννα;
Έχω μια λατρεμένη σχέση με τη μάννα μου κα πάντα θέλω τα Χριστούγεννα να είμαι κοντά της. Να είμαι στη οικογένειά μου. Η οικογένεια μου είναι το Α και το Ω για μένα, ειναι η βάση μου.
–Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που βάζεις στη «βαλίτσα» σου όταν αρχίζει ένα νέο ταξίδι δημιουργίας;
Ένα αντικείμενο που το λένε… «δεν ξέρω τίποτα»! Δεν κουβαλώ τίποτα από τις παλιές μου αποσκευές. Αν και μερικές φορές νομίζεις ότι έχεις κάποια εφόδια ότι το έχεις κατακτήσει, λες αυτό πρέπει να το αντιμετωπίσω έτσι, είναι η εμπειρία. Προσπαθώ να το αφήνω στην άκρη και να το αντιμετωπίζω ως πρωτόγνωρο. Με βοηθήσει πολύ στη γέννηση του καινούργιου.
–Είσαι αεικίνητος άνθρωπος, ξοδεύεις πολύ ενέργεια στις δραστηριότητες σου. Στο Φωκά σου αφιερώνεις χρόνο;
Θα σου μιλήσω ειλικρινά, πριν από λίγα χρόνια δεν αφιέρωνα καθόλου. Ήταν τόσο καταιγιστικοί οι ρυθμοί και όλο αυτό όχι γιατί είμαι εργασιομανής Μου αρέσει η δουλειά μου, την αγαπώ, ζω μέσα από τη δουλειά μου, οι φίλοι μου είναι μέσα από τη δουλειά μου Αυτό, όμως, από κάποια στιγμή άρχισε να με κουράζει γιατί ψάχνω το Φωκά μέσα σε όλο αυτό και δεν τον προλαβαίνω, οπότε είπα να ρίξω λίγο τους ρυθμούς και να ασχοληθώ λίγο με τον εαυτό μου. Γι αυτό κι εγώ τώρα μετά τη Θεσσαλονίκη, για λίγες μέρες θα τραβήξω δυτικά και μετά στην Αθήνα…του χρόνου…!
–Το 2015 σε βρίσκει ερωτευμένο ή απογοητευμένο;
Με βρίσκει πιο σοφό. Βλέπω τα πράγματα αισιόδοξα, αλλά στην πραγματική τους διάσταση, με την αξία που τους πρέπει. Δεν ονειροβατώ. Παλαιότερα έλεγα το 2013 θα γίνει αυτό, το 2014 αυτό… Όχι, το 2015 θα με βρει στην ίδια κατάσταση, με αισιοδοξία και ό,τι είναι να συμβεί, θα συμβεί όμορφα και όπως ξέρω να αντιμετωπίζω τα πράγματα εγώ.
–Κλείνεις τα μάτια σου και σκανάρεις το κορμί σου. Διαπιστώνειςς όταν φτάνεις στα πόδια ότι φοράς τα παπούτσια μπαλέτου, τότε στα αυτιά σου ποιά είναι η μελωδία που σε καλεί να τη χορέψεις;
Αχ! Αυτό είναι δύσκολο πολύ! Πάω πολύ πίσω. Όταν ήμουν στην τηλεόραση και τα διάφορα σόου που γινόταν. Πάντα λάτρευα και λατρεύω το ελληνικό τραγούδι, το στίχο που μιλάει στον άνθρωπο που σε βλέπει, σ’ εμένα που ακούω και πάντα οι μουσικές, οι ελληνικές μ’ έκαναν να χορεύω και να δημιουργώ και ήταν κάτι που επέβαλα κατά κάποιο τρόπο στη δουλειά μου. Σε μια εποχή που τα μέσα αγαπούσαν περισσότερο το ξένο ρεπερτόριο. Αγαπώ πολύ την ελληνική μουσική.
–Θα ήταν, επομένως, ενδιαφέρον να ενορχηστρώνονταν κλασικά ελληνικά τραγούδια για συμφωνική ορχήστρα και εσύ να χορογραφούσες το αποτέλεσμα.
Θα μου άρεζε παρά πολύ και πιστεύω ότι υπάρχουν δημιουργοί στην Ελλάδα που μπορούν αν γράψουν ιστορία. Ένας από αυτούς είναι ο Δημήτρης Παπαδημητρίου με τον οποίο συνεργάστηκα τώρα στο «12 παρά12» και θα μου άρεσε πάρα πολύ ένα ελληνικό χρώμα να φύγει έξω.
–Χορεύουμε οι έλληνες;
Χορεύουμε πολύ μέχρι που ξεχνάμε και τα βήματα!… Γιατί χορεύουμε!! Μας αρέσει να κινούμαστε, από κει και πέρα καμιά φορά δεν έχει σημασία το βήμα, αν έναι σωστό ή όχι…
–Τώρα, που μας χορεύουν στο ταψί;
Τώρα, είναι δύσκολη κατάσταση! Ευελπιστώ, να σταματήσει γιατί δεν αξίζει στο Έλληνα αυτό που συμβαίνει. Είμαστε περήφανος λαός και ελπίζω κάποια στιγμή αυτοί οι άνθρωποι που κυβερνούν να αγαπήσουν αυτή τη χώρα, γιατί βλέπω ότι δεν την αγαπάνε.
–Αν σου έλεγαν να χορογραφήσεις τους πολιτικούς, τη Βουλή, τι ρυθμό θα επέλεγες;
Εκεί παίζουν πολλοί ρυθμοί… ο βασικός θα ήταν του Ζαλόγγου. Ο χορός του Ζαλόγγου!
–Καλή χρονιά, Φωκά. Ευχαριστώ!
Ευχές από καρδιάς σε όλους και στους φιλους του ka Business! Καλή χρονιά να έχουμε!
