Έχοντας μεταπηδήσει πλέον από τον ιδιωτικό στο δημόσιο τομέα, εδώ και ένα μήνα, αντιλαμβάνομαι ότι έως σήμερα εκείνο που έλειπε από τους πολιτικούς ήταν η πρακτική και γρήγορη αντιμετώπιση των θεμάτων.
Προσπαθούσαν να ασχοληθούν με τα μεγάλα και βαρύγδουπα, θέλοντας να συνδέσουν το όνομά τους με μια μεγάλη μεταρρύθμιση και δεν έδιναν λύσεις στα καθημερινά που ενδιαφέρουν άμεσα τον πολίτη, είτε αυτός είναι μεγάλος επιχειρηματίας είτε ένας απλός εργαζόμενος.
Σήμερα, η ανάπτυξη μπορεί να προέλθει μόνο από τις ιδιωτικές επενδύσεις και τους πόρους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με τους δύο αυτούς πυλώνες μπορούμε να μειώσουμε την ανεργία, η οποία αποτελεί την κύρια γάγγραινα της ελληνικής κοινωνίας.
Το δίλημμα, λοιπόν, που αντιμετωπίζουμε στο Υπουργείο είναι αν θα δώσουμε βαρύτητα, παραδείγματος χάρη, στη βελτίωση του νόμου ο οποίος αφορά τα Δημόσια Έργα ή θα εστιάσουμε στην απεμπλοκή πρωτίστως των δημοσίων έργων που έχουν πόρους εξασφαλισμένους από το ΕΣΠΑ.
Επιλέγουμε το δεύτερο. Έτσι προχωρά το έργο Μαλιακός – Κλειδί, ο διάδρομος προσαπογείωσης του αεροδρομίου Μακεδονία, η σύνδεση του ΟΛΘ με την ΠΑΘΕ και άλλα βέβαια, έργα με κύριο το ΜΕΤΡΟ Θεσσαλονίκης, η απεμπλοκή του οποίου απαιτεί καθημερινές παρεμβάσεις σε πολλά σημεία.
Γενικότερα σε κυβερνητικό επίπεδο, επιθυμούμε να δημιουργήσουμε ένα περιβάλλον που θα ευνοεί τις ιδιωτικές επενδύσεις και θα στέκεται φιλικά δίπλα σε όποιον αποφασίζει να δραστηριοποιηθεί στον ιδιωτικό τομέα.
Υπήρχαν όμως και άλλοι παράγοντες οι οποίοι δεν επέτρεπαν να κινηθούμε προς αυτή την κατεύθυνση και τους οποίους πολεμούμε συνεχώς.
Έτσι, εκτός από την αδυναμία να δώσουν λύσεις καθημερινές, υπήρχε πολλές φορές και η πλήρης άρνηση, να αναλάβουν οι πολιτικές ηγεσίες των Υπουργείων οποιοδήποτε πολιτικό κόστος. Θέματα, λοιπόν, με προφανή τη λύση χρονίζουν, ενώ η αδυναμία ελιγμών ή χειρισμών συγκρουόμενων συμφερόντων οδηγούσε στην ακινησία. Στην πολιτική πρέπει να γνωρίζεις ότι συνεχώς οφείλεις να αποφασίζεις με ποιον θα πας και ποιον θα αφήσεις, έχοντας πάντα κατά νου το συμφέρον των πολλών.
Οι πολιτικές ηγεσίες στα Υπουργεία υπάρχουν για να υπογράφουν, όχι για να μην υπογράφουν.
Στη σημερινή Κυβέρνηση, υπάρχουν πολλοί που σκέφτονται και ενεργούν πρακτικά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η κυβερνητική απόφαση για τη σύσταση της εταιρίας ειδικού σκοπού « Παράκτιο Μέτωπο Αττικής», η οποία θα αναζητήσει ιδιωτική συμμετοχή για την αναμόρφωσή του. Σημειώνω ότι σταμάτησε με τον τρόπο αυτό ένα συγχρηματοδοτούμενο έργο για την ανάπλαση του Φαληρικού Δέλτα, το οποίο δεν περιελάμβανε ιδιωτικές επενδύσεις.
Γιατί να μην σκεφθούμε και εμείς στη Θεσσαλονίκη κάτι ανάλογο για το Παραλιακό Μέτωπο της Κρήνης; Γιατί να ομιλούμε μονίμως για κέντρα πολιτισμού και χώρους ψυχαγωγίας και να μην προσπαθήσουμε να προσελκύσουμε ιδιωτικές επενδύσεις όπου μπορούμε;
Με ανάληψη λοιπόν ευθύνης και συνεχή εστίαση στα μικρά, έχοντας στο μυαλό μας, βέβαια, τη συνολική εικόνα, μπορούμε να αλλάξουμε το κλίμα και το φαινομενικά αδύνατο να γίνει δυνατό. Βασικός μοχλός επιτυχίας αυτής της προσπάθειας είναι ο ιδιωτικός τομέας στον οποίο οφείλουμε εμείς στην κυβέρνηση να σταθούμε αρωγοί και όχι όπως πριν δύο χρόνια περίπου, ένας τέως Υπουργός Ανάπτυξης σε επίσημη ομιλία του ανέφερε ότι ο ιδιωτικός τομέας οφείλει να είναι αρωγός της κυβερνητικής προσπάθειας.
Το αντίθετο πρέπει να γίνει!
