Μια παράσταση Θεάτρου Επινόησης, με αφηγήσεις περιστατικών έμφυλης βίας φιλοξενείται στις 10 και 11 Απριλίου στο Θέατρο Άνετον στο πλαίσιο του κύκλου «Ανοιχτή Θεατρική Σκηνή της Πόλης». Έχει τον τίτλο «Οι βελόνες πλεξίματος (ή) δεν είναι και τόσο σοβαρή υπόθεση», φέρει τη σκηνοθετική υπογραφή του Γιάννη Διαδασκάλου και περιλαμβάνει αφηγήσεις περιστατικών έμφυλης βίας.
Αντί δραματουργικού σημειώματος
«Δεν πρέπει να λέμε τα ίδια και τα ίδια μέχρι να μας ακούσουν; Για να τους αναγκάσουμε να μας ακούσουν; Δεν πρέπει να ουρλιάξουμε;»
«Δεν φοβάμαι να λέω τα ίδια και τα ίδια γιατί αυτό που λέω, δεν υπακούει στις απαιτήσεις της λογοτεχνίας αλλά σε εκείνες τις ανάγκης και του επείγοντος, σε εκείνες της φωτιάς», Louis Eduard, Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου.
Η ανάγκη μάς φέρνει μπροστά σας. Μαζί σας. Αυτή τη στιγμή. Για να σας αφηγηθούμε τις ιστορίες μας. Οι ιστορίες μας είμαστε εμείς. Είναι δικές μας. Είναι των μανάδων μας, των γιαγιάδων μας, των γυναικών που περάσανε δίπλα μας, που ζήσανε σε άλλες εποχές, που ζούνε τώρα, που δεν ζούνε ελεύθερες, που δεν ζούνε επειδή δολοφονήθηκαν.. Είναι των κοριτσιών και των αγοριών που κακοποιήθηκαν, όλων των ανθρώπων που έχουν υποστεί έμφυλη βία. Ιστορίες από τη λογοτεχνία. Ιστορίες δικές σας. Δικές μας.
Η Μ. μου είπε: «Χαίρομαι πολύ που θα μοιραστώ μαζί σου αυτήν την ιστορία γιατί θέλω και να την πω και να ακουστεί ώστε να ξέρουν πολλές γυναίκες ή ακόμα και άντρες ότι δεν είναι μόνοι τους. Εκεί έξω η κακοποίηση υπάρχει. Σε τεράστιο βαθμό. Και δεν είναι καν αντιληπτός αυτός ο βαθμός.»
Για την Μ. λοιπόν. Την Θ., την Ο., τον Λ., τον Α., τον Φ., την Λ., την Χ…..
Και καθώς ο ηθοποιός είναι η ενσάρκωση όσων δεν πρόλαβαν να μιλήσουν, η παράσταση αυτή αφιερώνεται στο όνομα των θυμάτων. Στη μνήμη τους.
Με την ελπίδα, μια τέτοια παράσταση, στο μέλλον, να μην έχει λόγο ύπαρξης.
Αντί σκηνοθετικού σημειώματος
Οι λέξεις δεν αρκούν. Η σκηνή δεν είναι αρκετή. Ο φωτισμός δε φωτίζει. Οι ήχοι δεν ακούγονται.
Στέκομαι μπροστά στις ιστορίες, άφωνος, ακίνητος, διάφανος. Σκέφτομαι όλες εκείνες τις στιγμές στα οικογενειακά τραπέζια, στις κουζίνες, στα δωμάτια, στις αυλές, στους δρόμους, στις ταράτσες, στις γειτονιές.
Ντρέπομαι για τις στιγμές που δε μίλησα, που δε βγήκα από το χώρο μου, που δεν έβαλα φωτιά, που δεν έγινα ουρλιαχτό.
Αυτή η λέξη από σίγμα όμως δεν είναι αρκετή πια.
Συγνώμες.
Γιάννης Διδασκάλου
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Γιάννης Διδασκάλου
Δραματουργία: Ειρήνη Σεβαστοπούλου & Γιάννης Διδασκάλου
Σκηνογραφία – Ενδυματολογία: Διώνη Καλαρέτου
Πρωτότυπη μουσική & επιμέλεια: Capétte
Βοηθός σκηνοθέτη: Διώνη Καλαρέτου
Φωτισμός: Γιάννης Διδασκάλου & Διώνη Καλαρέτου
Επί σκηνής: Άλκηστη Κυριακού, Ειρήνη Σεβαστοπούλου, Έλμα Βλαστοπούλου, Κατερίνα Σωτηρίου
Η ομάδα των συντελεστών δημιουργήθηκε για την παράσταση με αφετηρία το τμήμα Θεάτρου του Α.Π.Θ. Η παράσταση άλλωστε ξεκίνησε ως Διπλωματική εργασία Υποκριτικής της Ειρήνης Σεβαστοπούλου του τμήματος Θεάτρου, της Σχολής Καλών Τεχνών ΑΠΘ, με επόπτρια καθηγήτρια την κ. Έφη Σταμούλη.
Έκτοτε παρουσιάστηκε το 2023, στο 7ο Πανελλήνιο Θεατρολογικό Συνέδριο και στο πλαίσιο του Artwalk II – How to make memories.
