Σε δέκα χρόνια δεν θα υπάρχει η Ε.Ε.

Ο ίδιος θα προτιμούσε το 2010 να είχαν αφεθεί η Ελλάδα και οι τράπεζες να λύσουν μόνες τα προβλήματά τους.
Προσθέτει, πως οι μεν τράπεζες θα είχαν άμεσα απώλειες, η δε Ελλάδα θα έβλεπε πως μπορεί να ανταπεξέλθει μόνη της, κάτι το οποίο θα ήταν σκληρό, αλλά θα μπορούσε να αποφευχθεί η δημιουργία τού συναισθήματος της υπαγόρευσης από τους ξένους, που δηλητηριάζει την πολιτική ατμόσφαιρα.
Ο κ. Χέλβιγκ θεωρεί ότι ο δρόμος στην κατεύθυνση μιας Δημοσιονομικής Ένωσης θα αποδειχθεί, μακροπρόθεσμα, αδιέξοδος και δεν θα λειτουργήσει το πείραμα να επιβληθεί έξωθεν η δημοσιονομική πειθαρχία, καθώς οι χώρες δεν θα δεχθούν να τους υπαγορεύεται από έξω η δημοσιονομική τους πολιτική, η οποία αποτελεί θέμα εθνικής κυριαρχίας.
Όπως παρατηρεί, τα πολιτικά συστήματα και ο κοινωνικός διάλογος παρουσιάζουν πολλές διαφορές, όπως διαφορετική είναι η κατανόηση ως προς το τι πρέπει να πράττει το κράτος.
Για παράδειγμα, στη Γαλλία, η βιομηχανική πολιτική, στην οποία μπορεί να σπαταληθούν δισεκατομμύρια, θεωρείται καθήκον του κράτους, στη Γερμανία όχι.
Ο Γερμανός οικονομολόγος δεν πιστεύει πως η κρίση έχει αποκλιμακωθεί, καθώς τα προβλήματα υπερχρέωσης των χωρών του νότου δεν έχουν αντιμετωπιστεί, ενώ, εκτιμά ότι μέσα στους επόμενους 12 μήνες θα υπάρξει νέα διαγραφή ελληνικού χρέους.
Ταυτόχρονα, εκφράζει ανησυχίες πως θα συνεχιστεί η αναβλητικότητα στη λήψη αποφάσεων στην Ευρωπαϊκή Ένωση και θα διατηρηθεί η στασιμότητα, μη γνωρίζοντας, όπως λέει, αν η Ευρώπη έχει την υπομονή να το αντέξει.
Βλέποντας τον εντεινόμενο λαϊκισμό, πιστεύει πως η πιθανότητα να υπάρχει η ΕΕ σε 10 χρόνια είναι μικρότερη του 1%.