Η τράπεζα εξέδωσε διαταγή πληρωμής το 2017, με την οποία απαιτούσε την κατάσχεση της ακίνητης περιουσίας του και συγκεκριμένα ακίνητο αποτελούμενο από 5 μικρότερες οριζόντιες ιδιοκτησίες και συγκεκριμένα μιας τετραώροφης οικοδομής επί οικοπέδου 1.123 τ.μ.
Το δικαστήριο έκρινε ότι αφενός με την κατάσχεση, οι δανειολήπτες θα επέλθουν σε πλήρη οικονομική αδυναμία, δεδομένου ότι σε αυτό υπάρχει και επιχείρηση που λειτουργεί (κομμωτήριο), αφετέρου δικαίωσε τον δανειολήπτη, για την καταχρηστικότητα των συμβατικών όρων τραπεζικών δανειακών συμβάσεων.
Ειδικότερα, η εν λόγω απόφαση, με απόλυτη και πλήρη αιτιολόγηση, έκανε δεκτή την αίτηση αναστολής εκτέλεσης διαταγής πληρωμής έως την έκδοση απόφασης επί ασκηθείσας έφεσης, καθώς πιθανολογήθηκε η ευδοκίμηση του λόγου έφεσης που αφορά την ακυρότητα δανειακής σύμβασης λόγω πλάνης συνιστάμενης στους κινδύνους που επιδέχεται η σύναψη σύμβασης δανείου σε συνάλλαγμα και συγκεκριμένα σε ελβετικό φράγκο και της καταχρηστικότητας των όρων αυτής.
Περαιτέρω, κρίθηκε ότι δεν προέκυψε ο σαφής και κατανοητός χαρακτήρας των ρητρών περί συναλλάγματος με αποτέλεσμα την παραβίαση εκ μέρους του τραπεζικού ιδρύματος της υποχρέωσης σαφήνειας και διαφάνειας των Γενικών Όρων Συναλλαγών. Πιθανολογήθηκε η μη επαρκής και εξειδικευμένη πληροφόρηση των δανειοληπτών από ειδικό σύμβουλο της τράπεζας για τον κίνδυνο υποτίμησης του ευρώ και τυχόν αύξηση του επιτοκίου του ελβετικού φράγκου, καθώς και ότι μόνο η ανάγνωση των επίμαχων όρων περί συναλλάγματος δεν τους καθιστά έγκυρους. Σύμφωνα με το σκεπτικό της απόφασης, οι δανειολήπτες πέραν της μη ενημέρωσής τους ήταν και εκτεθειμένοι στους εκάστοτε συναλλαγματικούς κινδύνους.
Την έκδοση της απόφασης πέτυχε το Δικηγορικό Γραφείο του Νικολάου Νικολαΐδη www.nnlaw.gr. Η εν λόγω υπ’ αριθμ. 291/2019 τεκμηριωμένη απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, εξεδόθη επί αίτησης χορήγησης αναστολής που κατέθεσε το ως άνω δικηγορικό γραφείο κατά τραπεζικού ιδρύματος και της διαταγής πληρωμής.
Οι πελάτες δεν διέθεταν ιδιαίτερες γνώσεις
Καταπέλτης είναι το δικαστήριο σε ότι αφορά στις πρακτικές των τραπεζών όταν χορηγούσαν στεγαστικά δάνεια σε ελβετικό φράγκο.
Όπως σημειώνει χαρακτηριστικά, οι οφειλέτες από κανένα στοιχείο δεν αποδείχθηκε πως διέθεταν ιδιαίτερες γνώσεις αναφορικά με τους νομισματικούς κανόνες, τις συνθήκες της αγοράς και το κόστος του χρήματος, παρά το γεγονός ότι είναι επιχειρηματίες που διαθέτουν επιχείρηση-κομμωτήριο στην περιοχή της Αττικής.
Όπως τονίζει: «Η αγορά συναλλάγματος είναι η αγορά όπου καθορίζονται οι συναλλαγματικές ισοτιμίες. Οι συναλλαγματικές ισοτιμίες είναι οι μηχανισμοί μέσω των οποίων τα διάφορα νομίσματα συσχετίζονται μεταξύ τους στην παγκόσμια αγορά, παρέχοντας την τιμή του ενός ως προς το άλλο. Το σημαντικότερο επομένως που ο δανειολήπτης έπρεπε να σταθμίσει, ήταν ο μεγάλος κίνδυνος, που αναλάμβανε έναντι μιας μελλοντικής σοβαρής μεταβολής της ισοτιμίας και ο τρόπος που αυτό θα μπορούσε να επιδράσει στην αποπληρωμή του δανείου».
»Αυτό θα ήταν δυνατό να γίνει μόνο με τη βοήθεια ειδικού συμβούλου της τράπεζας, εξειδικευμένου στην παροχή επενδυτικών συμβουλών σε ξένο νόμισμα. Η πληροφόρηση αυτή, έπρεπε να είναι επαρκής και εξειδικευμένη, προκειμένου οι δανειολήπτες να είναι σε θέση να λαμβάνουν εμπεριστατωμένες και συνετές αποφάσεις, έπρεπε δε να περιλαμβάνει κατ’ ελάχιστον τις επιπτώσεις που θα είχε στις δόσεις και το κεφάλαιο του δανείου, μια σοβαρή υποτίμηση του ευρώ και τυχόν αύξηση του επιτοκίου του ελβετικού φράγκου.
»Και ναι μεν οι επίμαχοι όροι ήταν σαφώς διατυπωμένοι από γραμματική άποψη, όμως δεν πιθανολογήθηκε από κανένα στοιχείο ότι οι υπάλληλοι της καθ’ ής τους αποσαφήνισαν στους αιτούντες ως άνω δανειολήπτες, άρα μόνη η ανάγνωση από τους αιτούντες δεν αρκεί, με βάση και την οικεία μείζονα σκέψη, προκειμένου να κριθούν ως έγκυροι βάσει των κριτηρίων, που ο ν. 2251/1994 και η Οδηγία 93/13/ΕΟΚ θέτουν, αφού, εξαιτίας της παραπάνω αοριστίας τους ως προς τις οικονομικές συνέπειες τους, οδηγούν ουσιαστικά στη διάψευση των τυπικών και δικαιολογημένων προσδοκιών του καταναλωτή – πελάτη αναφορικά με την εξέλιξη της συναλλακτικής του σχέσης με την Τράπεζα (βλ. ΑΠ 1219/2001, ΔΕΕ 20
ΠΗΓΗ: Σοφοκλέους
