Αέρινη και εύθραυστη, ήρεμη και συγκρατημένη, με έντονη προσωπικότητα, ισχυρά «θέλω» και ακλόνητα «πιστεύω» , η Κατερίνα Λέχου, παραμένει διαθέσιμη και «ανοιχτή» στις προκλήσεις της τέχνης.
Όσο μιλαει τόσο ξετυλίγονται μπροστά μου οι σκέψεις και οι αγωνίες μιας ώριμης γυναίκας, απόλυτα προσγειωμένης στην πραγματικότητα, με μια σπάνια τρυφεράδα απέναντι στα πράγματα που την περιβάλλουν.
Υπήρξε κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο το οποίο σε επηρέασε στην απόφασή σου να ασχοληθείς με το θέατρο;
– Υπήρχε ένας συμμαθητής μου στο σχολείο(ο Βαγγέλης ο Ρόκκος), ο οποίος μπήκε στο Εθνικό Θέατρο και μου έδωσε να διαβάσω τη «Μήδεια» του Ανούιγ. Τότε διάβαζα μόνο λογοτεχνικά έργα. Μου άρεσε ότι το κείμενο σου έδινε μέσα από έναν άλλον χαρακτήρα, ένα χαρακτήρα με τον οποίο μπορούσες να συνομιλήσεις. Με όση συνείδηση είχε ένα κορίτσι δεκαεπτάμιση χρόνων αποφάσισα μάλλον με το ένστικτο παρά με τη λογική να ασχοληθώ με το θέατρο.
Βλέποντάς σε κανείς στο θέατρο, στον κινηματογράφο, στην τηλεόραση, αλλά και από κοντά, βλέπει μια και την αυτή εικόνα, έναν ήρεμο, γλυκό άνθρωπο. Αυτή είναι η εικόνα που επιθυμείς να δείχνεις ή δεν υπάρχει δεύτερη;
– Δεν επιθυμώ να δείχνω κάτι συγκεκριμένο. Δεν είμαι πάντα ήρεμος και γλυκός άνθρωπος. Έχω διαφορετικά συναισθήματα, όπως όλοι οι άνθρωποι: άλλοτε είμαι θυμωμένη, άλλοτε χαρούμενη, άλλοτε αγανακτισμένη και άλλοτε πικραμένη. Με διακρίνει η ευθύτητα και όπως είναι γνωστό η ευθύτητα δε συνάδει με τη γλυκύτητα . Κάποια στιγμή διαλέγουμε και αποφασίζουμε πως θα θέλαμε να είμαστε από μια ηλικία και ύστερα, γιατί είμαστε έλλογα άτομα. Και σαφώς έχω αποφασίσει να είμαι ήρεμη από οξύθυμη.
Αν κάποιος σε ρωτούσε ποια είναι η Κατερίνα Λέχου, τι θα απαντούσες ;
– Θα απαντούσα ότι είναι ένας άνθρωπος που πασχίζει να δώσει ένα νόημα στη ζωή του.
Πως επιλέγεις τις συνεργασίες σου, με το συναίσθημα, την λογική ή το ένστικτό σου ;
– Δεν θα το έβαζα με έννοιες. Πρώτα έρχεται το κείμενο, ο συμπρωταγωνιστής και ο σκηνοθέτης, δηλαδή το ανθρώπινο στοιχείο, και μετά είναι μια ασαφής αίσθηση ότι αυτό θα αρέσει, θα πάει καλά.
Ήξερες ότι θα πετύχεις;
– Φυσικά και όχι και δε με ενδιέφερε κιόλας αυτό σε πρώτη φάση. Με ενδιέφερε να κάνω αυτό που αγαπούσα πολύ. Ύστερα έθεσα ένα όριο, αν μέχρι τα 35-40 δε θα έβοσκα ανταπόκριση, αυτό θα σήμαινε ότι δεν κάνω γι΄αυτή τη δουλειά. Αν μια δουλειά φέρνει την άλλη αυτό σημαίνει ότι αρέσεις και στο κόσμο και στους παραγωγούς. Εμένα ,ευτυχώς, η μια δουλειά μού έφερνε την άλλη.
Αν μπορούσες να δεις στην ψυχή σου αυτή τη στιγμή, τι θα έβλεπες;
– Η ψυχή μας είναι το πιο σκοτεινό κομμάτι. Είναι ερεβώδης . Δεν κοιτάζω συγκεκριμένα μέσα στη ψυχή μου. Άλλες φορές βλέπω μια λύπη και άλλες μια δημιουργικότητα. Δεν τη βλέπω συνολικά, γιατί η ψυχή μας είναι ένα πολύπλοκο πράγμα και δεν αντέχεις να το αναγνώσεις στην ολότητά του, αλλά μόνο στα επιμέρους.
Τι σε ενοχλεί περισσότερο από όσα συμβαίνουν γύρω μας ; Τι πραγματικά σε δυσαρεστεί;
– Με δυσαρεστεί η μετατόπιση ευθυνών, ότι οι άνθρωποι δηλαδή δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη για αυτά που κάνουν, με σκοτώνει η αδιαφορία, σε σημεία να«παγώνω » από το σημείο να σε σπρώχνει κάποιος στο δρόμο μέχρι το να μην ενδιαφέρεται για το τι συμβαίνει στο Αφγανιστάν. Όλα αυτά τα βρίσκεις μπροστά σου έρχονται μετανάστες και επειδή σε πειράζουν θέλεις να τους διώξεις. Η άγνοια, το ότι οι άνθρωποι δεν έχουν διάθεση να διερευνήσουν, να ανακαλύψουν, να κατανοήσουν , να μάθουν αυτά που συμβαίνουν γύρω τους. Ο χαβαλές με την κακή έννοια, εννοείται το ψέμα και πολλά άλλα.
Σε μια ευτυχισμένη περίοδο της ζωής σου, τι χρώματα θα έβαζες ;
– Εκτυφλωτικό λευκό, γιατί οι ευτυχισμένες στιγμές είναι τόσο σπάνιες και τόσο «εκτυφλωτικές» που είναι σα να τυφλώνεσαι. Μόνο όταν ανοίξεις τα μάτια σου επανέρχεσαι στην πραγματικότητα.
Πως είναι να δουλεύεις με τον Γρηγόρη Βαλτινό;
– Για να μην αρχίσω κα ευλογώ τα γένια μου θα σου πω το εξής. Ο Γρηγόρης είναι στη δουλειά τριάντα χρόνια και δεν έχω ακούσει από κανέναν κακή κουβέντα. Αυτό δεν είναι τυχαίο συμβάν γιατί είναι ένας άνθρωπος ασφαλής, έχει πάρα πολύ χιούμορ, μπορεί να δεχτεί το αστείο χωρίς να παρεξηγηθεί, ακούει τους συνεργάτες του, άρα είναι ένας «ανοιχτός άνθρωπος» , δεν είναι νευρικός, είναι ήρεμος και αυτό διαχέεται στους συνεργάτες του. Όλα αυτά πιστοποιούν τη πληροφορία που είχα από πριν.
Φέτος παίζεις Νηλ Σάϊμον. Που θα κατέτασσες τον εαυτό σου ανάμεσα στην κωμωδία και στο δράμα;
– Θέλω να πιστεύω εκ του αποτελέσματος ότι μπορώ να υπηρετήσω πολλά είδη θεάτρου με την αλήθεια που έχω μέσα μου. Δεν έχω κάνει κωμωδία- κωμωδία, αλλά κομεντί. Δεν μπορώ να παράξω εγώ το αστείο. Ένας ηθοποιός πρέπει να κάνει διάφορα πράγματα και να μην εγκλωβίζεται σε ένα συγκεκριμένο είδος θεάτρου. Αν και όλοι δεν μπορούμε να κάνουμε τα πάντα! Το δράμα και την κομεντί τα έχω υπηρετήσει όσο καλύτερα μπορούσα. Δεν έχω όμως στο DNA μου τη τραγωδία, όπως Λύδια Κονιόρδου.
Είσαι άνθρωπος που κοιτάζει στο μέλλον ;
– Ο άνθρωπος έχει ανάγκη να ονειρεύεται και να κοιτάζει στο μέλλον, είναι μια εγγενής ανάγκη. Παρόλα αυτά προσπαθώ να περιορίζομαι στο παρόν, γιατί αυτό είναι το δεδομένο μου, «το εδώ και τώρα» δηλαδή.
Υπάρχει κάτι που δεν θα μπορούσες να κάνεις στη ζωή σου ;
– Α… ! Είναι ένα πράγμα που δεν θα μπορούσα να κάνω, αν βρισκόμουν σε δεινή θέση, είναι να συνεργαζόμουν με ανθρώπους που δεν θα ταίριαζαν και στην προσωπική μου ζωή. Δεν θα μπορούσα να συνυπάρχω με ανθρώπους που δε συμπορεύομαι μαζί τους. Δεν μπορώ να κάνω αυτή την «έκπτωση». Όχι ότι δεν πιστεύω στη διαφορετικότητα, γιατί είναι γόνιμο πράγμα, αλλά όχι σε όλα τα επίπεδα…
Τι εύχεσαι στην Κατερίνα Λέχου ;
– Εύχομαι δύναμη ψυχής, την όποια βάζω και πιο πάνω από την υγεία, υγεία και γενικά να μην χάνω την πίστη μου στους ανθρώπους, στα πράγματα και στη ζωή.
