Η δολοφονία του 19χρονου Άλκη Καμπανού έχει συγκλονίσει το πανελλήνιο. Μία ανατριχίλα για το οπαδικό μίσος κάποιων ….που μόνο άνθρωποι ΔΕΝ μπορούν να λέγονται.
Ο Άλκης που θα μπορούσε να είναι το παιδί μας, είχε πολλά όνειρα και στόχους. Ο Αλκής έχασε τη ζωή του επειδή τόλμησε να πει στους αδίστακτους δολοφόνους του, το όνομα της ομάδας που αγαπούσε.
Ο Άλκης ήταν το καλύτερο παιδί με πολλά όνειρα και στόχους… αυτές οι κουβέντες βγαίνουν με το ζόρι από το στόμα του θείου του που λόγω των μεταθέσεων του αδερφού του δεν χόρτασε -όπως μας είπε χαρακτηριστικά- τον ανιψιό του.
Οι γονείς του, οι συγγενείς του, οι φίλοι του, οι συναθλητές του και εμείς που τον μάθαμε και τον γνωρίσαμε τόσο τραγικά πονάμε πολύ… πονάμε βουβά. Ποιες λέξεις αλήθεια να χρησιμοποιήσεις για να περιγράψεις αυτόν τον πόνο??? Όλες οι λέξεις είναι φτωχές.
Ο Αλκης αγαπούσε πολύ τον αθλητισμό. Έπαιζε και ο ίδιος μπάσκετ στην ακαδημία του Αχιλλέα Τριανδρίας. Δεν περνούσε από τον μυαλό του όταν πριν λίγα χρόνια έβγαζε αυτήν την φωτογραφία με τους συναθλητές του, πως θα πλήρωνε με την ζωή του, την αγάπη του για τον αθλητισμό.
Οι συναθλητές του στον τελευταίο τους αγώνα, ανήρτησαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μια ασπρόμαυρη φωτογραφία σχηματίζοντας με τα χέρια τους το αρχικό γράμμα του ονόματος του.
Ήταν ένα γλυκό και χαμηλών τόνων παιδί. Σπούδαζε οικονομικά και είχε σχεδία για το μέλλον του. Όλα έσβησαν την 1η Φεβρουαρίου 2022.
Εμείς σαν Κοινωνία τι κάνουμε? Μήπως έχουμε και εμείς μερίδιο ευθύνης για αυτά που βλέπουμε και που εθελοτυφλούμε? Πρώτη φόρα είδαμε οπαδικό μίσος?
Ραλλιώ Λεπίδου
