«Μας εμπνεύει κυρίως το δεδομένο ότι οι νυν ψηφιακές αλληλεπιδράσεις μας δεν βοηθούν στο να πίνουμε και τρώμε μαζί ποτά και φαγητά, κάτι που είναι πολύ κοινό στην καθημερινή μας ζωή» είπε η Νιμέσα Ρανασίνγκε, που ηγήθηκε της ομάδας των ερευνητών, όπως αναφέρει το Reuters.
H ομάδα που πραγματοποίησε την έρευνα στο NUS- Keio CUTE Center- μια συνεργασία ανάμεσα στο Εθνικό Πανεπιστήμιο της Σιγκαπούρης και το Keuio University (Ιαπωνία) αποφάσισε να επικεντρωθεί στη γεύση της λεμονάδας για να αποδείξει ότι η ιδέα της ήταν υλοποιήσιμη.
Ένας αισθητήρας βυθισμένος μέσα σε ποτήρι με πραγματική λεμονάδα συλλέγει δεδομένα για την οξύτητα και το χρώμα της, που μεταδίδονται μέσω Bluetooth σε ασημένια ηλεκτρόδια στην άκρη μιας καράφας. Όταν αυτός που πίνει περνά τη γλώσσα του πάνω από τα ηλεκτρόδια, αυτά εξομοιώνουν την ξινή γεύση, ενώ ένα φως LED μετατρέπει σε κίτρινο το χρώμα του νερού.
Η τεχνολογία αυτή μπορεί επίσης να εξομοιώσει πικρή και αλμυρή γεύση, υποστηρίζει η Ρανασίνγκε, προσθέοντας ότι θα μπορούσε να βοηθά ανθρώπους σε δίαιτα, που πρέπει να περιορίσουν τη λήψη θερμίδων ή αλατιού. «Μπορούμε ακόμα να βοηθήσουμε τους ανθρώπους που θέλουν να μειώσουν τη λήψη θερμίδων τους» συμπλήρωσε. «Αν επιθυμεί λεμονάδα, και μπορεί να πιει μια εικονική λεμονάδα, μπορεί να έχει την ίδια εμπειρία, αλλά μηδέν θερμίδες».
Ωστόσο όπως είπε η Ζενεβιέβ Λόου, φοιτήτρια- εθελόντρια που συμμετείχε στις δοκιμές, υπάρχουν ακόμα περιθώρια βελτίωσης. «Νομίζω πως έχει να κάνει με τον τρόπο που η γλώσσα αγγίζει το ποτήρι, επειδή κανείς, συνειδητά ή όχι, δεν θα έβαζε τη γλώσσα του στο ηλεκτρόδιο και μετά θα έπινε το νερό» σχολίασε χαρακτηριστικά. Ωστόσο, ένας άλλος εθελοντής, ο Ουάνγκ Παν, εξεπλάγη από τη γεύση. «Φανταζόμουν μια ηλεκτρονική γεύση, αλλά είναι αρκετά αληθινή για μένα, επειδή είναι πραγματικά απαλή, ελαφρώς γλυκιά. Είναι λιγότερο ξινή από την πραγματική λεμονάδα».
