Οι Επτά Σοφοί, οι οποίοι έζησαν και χάρισαν τη γνώση και την εμπειρία τους κατά τον 6ο και τον 7ο αιώνα π.Χ., αποτελούν ορόσημο στην ιστορία της αρχαίας Ελλάδας. Είναι αυτοί που άρχισαν να θέτουν σε αμφισβήτηση τα εδραιωμένα παλαιά αξιώματα και να επιζητούν να κατανοήσουν το μυστήριο της ύπαρξης, ώστε να δώσουν απαντήσεις σε θεμελιώδη ερωτήματα που απασχολούν τον Άνθρωπο ακόμη και σήμερα.
Σύμφωνα με τον Καθηγητή χαρακτικής:
«Τι κάνει κάποιον σοφό; Ίσως να ρίχνεται στο ποτάμι της ζωής του, να παλεύει μέσα του, και όχι απλώς να αφήνεται στο ρεύμα να τον παρασύρει όπου εκείνο κατευθύνεται. Ενδεχομένως να παίρνει που και που απόσταση από αυτά που ζει και να τα παρατηρεί σαν να ήταν θεατής, παρόλο που ποτέ δεν παύει να είναι ο κυριότερος πρωταγωνιστής. Σίγουρα να έχει τόσο την διάθεση, όσο και την δυνατότητα, από το μερικό, το ατομικό, να εξάγει το γενικό, τον κανόνα. Να μπορεί σε αυτό που μοιάζει χαοτικό να εντοπίζει κανονικότητες. Να αντιλαμβάνεται την μοναδικότητα των στιγμών, είτε χαρμόσυνων είτε λυπηρών, και να τις βλέπει όλες ως ανεπανάληπτες ευκαιρίες. Τελικά, ίσως αυτό που σε κάνει σοφό είναι μια απλή, πολύ απλή επιλογή: η απόφαση να ζήσεις την ζωή σου στο έπακρο με κάθε τρόπο, αλλά πάντοτε – και πρωτίστως – ως σκεπτόμενο ον.
Αυτό, όμως, δεν αρκεί στην ιστορία ώστε να σε αναγνωρίσει ως σοφό. Για αυτό το τελευταίο – πέραν των άλλων – πρέπει να έχεις το θάρρος να εκτεθείς, να εμπλακείς, να συμμετάσχεις σε όσα συμβαίνουν γύρω σου, να ανοιχτείς στους άλλους. Αν για κάτι είναι σπουδαίοι οι περίφημοι επτά σοφοί της ελληνικής αρχαιότητας, είναι για τούτο: μας θυμίζουν πως η σοφία που κρατάμε μέσα μας αυτάρεσκα δεν είναι τίποτα παραπάνω από απλή οίηση, άχρηστη όσο και ένας πίνακας του Ρέμπραντ που βρίσκεται φυλαγμένος στο υπόγειο του σπιτιού μας».
